Ineens hoor ik één van de deurtjes onder het schuine dak open gaan. Ik schrik en kijk achterom. Wat ik zie is een kabouter met een rood jasje en een rode puntmuts die uit de opberg ruimte onder het schuine dak de slaapkamer binnen komt. Gschrokken tuimel ik uit het stoeltje en ren de trap af naar beneden.

Nu vind ik het jammer dat ik vroeger zo geschrokken ben. Ik besef nu dat het een huiskabouter geweest moet zijn, waar ik toen ook mee in contact had kunnen komen. Het was dus geen schim of vaag gevoel. Hij was voor mij heel tastbaar aanwezig.