6 Mei 2007:
De laatste tijd was er innerlijk zoveel gaande dat ik onrustig was van binnen. Dus besloot ik om vandaag maar eens een eindje te gaan fietsen. Via allerlei wegen kwam ik uiteindelijk terecht in een mooi stukje, dicht bij de stad wat de Bakelse Beemden genoemd wordt. Daar stopte ik bij het riviertje wat er doorheen kronkelt. Langs het pad staan een hele rij mooie Beukenbomen en er hangt ook altijd een hele fijne sfeer die heel zuiver en licht aanvoelt.
Terwijl ik hier foto's van nam ging mijn aandacht iedere keer weer uit naar een Wilg die verderop langs het water stond en ik besloot om er naartoe te gaan.

De Wilg zelf zag er eigenlijk niet zo best uit en mieren liepen af en aan over zijn stam.
Ik nam plaats in het hoge gras vlakbij de Wilg en probeerde niet al teveel te letten op de vele beestjes die daar druk in de weer waren en Franske Bauer die in de verte zijn levenslied zong, een teken dat ik niet ver van de stad af zat.
Maar hier zat ik nu dan, gewapend met pen en papier en dus probeerde ik contact te leggen met de Wilg.

"Hallo Wilg, heb je misschien wat te vertellen?" en terwijl ik het vroeg voelde ik de energie veranderen.
W - "Nee, ik heb niet zoveel te vertellen als je soms mocht denken want ik sta hier maar te staan en denk nergens aan."
Das nou ook wat. Ik zou moeten praten met bomen en nu tref ik er een die niks te vertellen heeft. Maar toen kreeg ik een ingeving en vroeg, "Hoe ervaar jij de dingen?"
W - "Ik ervaar diepe rust".............
....... en ik voelde nu hoe in mijn onrustige hart deze héérlijke rust op kwam zetten die mijn gedachten naar de achtergrond verdrong en me een diep gevoel gaf van 'Alles is goed zoals het is'. Het is niet te beschrijven hoe geweldig dit is. Niets om je druk over te maken, alleen maar Zijn en genieten van het zachte ruisen van de bomen..... en de koekoek die zijn deuntje roept..... en natuurlijk van Frans Bauer in de verte. Rust, heerlijke innerlijke rust die ik op dat moment zo hard nodig had.
"Dank je wel", zeg ik, "wat een heerlijke energie."
"Dank je" zegt de Wilg. Een boom van weinig woorden.
Wanneer ik weer naar de mieren kijk en me afvraag of hij aangevreten is komt er . .
W - "van binnen, maar het doet me niets. Alles is zoals het is."
"Alsof het zo simpel is. Zou willen dat ik ook zo simpel kon zijn", denk ik bij mezelf.
W - "Het is niet zo moeilijk voor een boom zoals ik."
"Maar voor ons mensen met hun emoties des te meer", zeg ik
W - "Sta dan eens wat vaker stil bij het leven en geniet met volle teugen. Loop niet zo hard, dan kunnen de dingen ook wat bezinken en ruimte maken voor nieuwe zaken."
Ja, daar heeft ie helemaal gelijk in.
Na een rustpauze bedank ik de boom voor zijn wijze woorden en vooral voor de heerlijke energie en met veel meer rust van binnen fiets ik weer verder.